سرطان با من و من با سرطان

حدود 5 سال و نیم از شنیدن خبری که زندگی من را دگرگون کرد می گذرد. من در ماه بهمن سال87 برای طرح پایش سلامتی که اداره برای کارکنان گذاشته بود شرکت کردم. آزمایش خون، بینایی و شنوایی، قلب و ... و کلا چکاب کاملی که انجام دادم صحت و سلامت بدنم را تایید می کرد. چند روزی از انجام این آزمایشها نگذشته بود که دردهای شدیدی به سراغم آمدند. آن موقع دانیال را به مهد می بردم و مسافت زیادی را از خانه تا مهد طی می کردم. دانیال که از مهد بدش می آمد هر روز گریه می کرد و من اکثر اوقات مجبور می شدم که بغلش کنم و وسایل خودم و دانیال را تا خانه حمل کنم و بخاطر همین سنگینی زیادی بر روی استخوانهای من فشار می آورد. از طرف دیگر کار اداره و خانه باعث می شد که همیشه احساس خستگی را در بدنم داشته باشم.

وقتی دردهای شدیدی که از پاهایم شروع شده بود احساس کردم، فکر می کردم شاید ناشی از خستگی روزمره باشد. ولی دردهایم ، درد خستگی نبودند خیلی شدید و غیرقابل تحمل بودند. دانیال گلم در سن 3 سال و 2 ماهگی بود با آن زبان شیرینش بمن می گفت مامان چون منو بغل می کنی اینطوری شدی...

کم کم دردها به کمرم رسید و ستون مهره هایم را هم درگیر کرد. من به دکتری مراجعه کردم که واقعا نمی دانم چه کسی به ایشان مدرک داده؟  ایشان بمن نسخه ام آر ای دادند و وقتی جواب ام آر آی را برایشان بردم، نوار عضله هم از من گرفتند که با سوزن زدن به عضله هایم امواجی که از عکس العمل عضله در نواری رسم می شد را که فکر کنم فقط برای پر کردن جیبش بود در مطبش بر روی بدن پر درد من انجام داد. با انجام این آزمایش و نگاه کردن جواب ام آر آی بمن گفت تو دیسک کمر و گردن داری و دیگر هیچ کاری نمی شود برایت انجام داد و این مثل دندانی می ماند که پوسیده شده و باید کنده شود. دردهایت راه علاجی ندارد. غیر مستقیم بمن می گفت که فقط با مردنت این دردها برطرف می شود!!!!

من که با مادرم به مطب رفته بودم بشدت گریه می کردم و دکتر فقط چند عدد ویتامین برایم تجویز کرد. روزها و شبها بیدار بودم و درد می کشیدم. استخوان ساق پایم آنچنان درد می کرد که انگار بشدت به آهن خورده بود. نزدیک عید بود. همه در حال خانه تکانی، خرید و برنامه ریزی برای مسافرتهای نوروزیشان بودند. دکترها در مطبهایشان دیگر جوابگوی مریضها نبودند و خودشان را برای مسافرت و تعطیلات آماده می کردند. در بیمارستانها هم دکتری نبود و وقتی به بیمارستان مراجعه کردیم بعد از مدت زمان زیادی که پرونده در دست به این اتاق و آن اتاق رفتیم تصمیم گرفتیم که از بیمارستان خارج بشیم ولی وقتی با پرونده ما را دیدند نمی گذاشتند از بیمارستان خارج شویم. نه جوابگو بودند و نه می گذاشتند از بیمارستان بیرون برویم!!!!